Προάγγελοι του Κινηματογράφου
Η ιδέα του κινηματογράφου μπορούμε να πούμε πως υπήρχε από πολύ παλιά. Από τις σκιές στη καθημερινή ζωή μας και το θέατρο σκιών φτάσαμε στον ολοζώντανο κινηματογράφο που απολαμβάνουμε σήμερα. Το πρώτο βήμα έγινε από την ανακάλυψη Κινέζων σοφών πριν από 1000 περίπου χρόνια που παρατήρησαν πως μια τρύπα σε ένα παντζούρι έδινε την εικόνα ενός αναστραμμένου κόσμου. Πέντε αιώνες αργότερα ο Ιταλός Τζιρόλαμο Κάρντανο στερέωσε ένα φακό σε μία τρύπα και η εικόνα έγινε πιο καθαρή.
Τον 18ο αιώνα οι απλές σκιές έγιναν ζωγραφισμένες εικόνες σε γυαλί. Ο "μαγικός φανός" πρόβαλλε γυάλινες διαφάνειες σε μια οθόνη.
Μετείκασμα
Ο κινηματογράφος βασίζεται σε ένα ελάτωμα του ανθρώπινου ματιού ,που ονομάζεται "μετείκασμα", ένας στιγμιαίος οπτικός ερεθισμός διαρκεί αρκετά αφού εξαφανιστεί η αιτία που το προκάλεσε γιατί χρειάζεται επεξεργασία από τον εγκέφαλο . Η εικόνα (είδωλο) που σχηματίζεται στον αμφιβληστροειδή από ένα αντικείμενο δεν χάνεται αμέσως , αλλά παραμένει και μετά την εξαφάνιση του. Ο κινηματογράφος στηρίζεται πάνω σε αυτή την αρχή για να λειτουργήσει δεν είναι τίποτα άλλο δηλαδή από μια αλληλουχία φωτογραφιών που κινούνται με 24 καρέ το δευτερόλεπτο όπως λέγεται η μια φωτογραφία στην κινηματογραφική ορολογία , όλες μαζί οι φωτογραφίες αποτελούν το κινηματογραφικό φιλμ. Έτσι πριν ακόμα εξαφανιστεί το μετείκασμα της μιας εικόνας, να έρχεται η άλλη εικόνα, τότε οι εικόνες αυτές "συγχωνεύονται" και δημιουργούν μια συνεχή ροή εντυπώσεων. Με αυτόν τον τρόπο ο κινηματογράφος δίνει την εντύπωση της κίνησης.
Πρώτα Βήματα
Ένα άλογο, ο Όξιντεντ, που καλπάζει και σπάζει τεντομένα σχοινιά που βρίσκει στο δρόμο του αποτελεί το πρώτο κινούμενο πράγμα,που οδήγησε στην ανάπτυξη των κινηματογραφικών ταινιών,αποτυπώθηκε σε μια φωτογραφική ενότητα αποτελούμενη από 24 φωτογραφίες προβαλλόμενες σε γρήγορη κίνηση Δημιουργός αυτού ο Eadweard Muybridge στις 19 του Ιουνίου του 1878. Το κόνσεπτ του ήταν να δείξει ότι τα άλογα που καλπάζουν σηκώνουν και τις τέσσερις οπλές από το έδαφος.
Κινητοσκόπιο
Το κινητοσκόπιο (Kinetoscope) ήταν μία μηχανή παρουσίασης ταινιών, πρόδρομος της σύγχρονης κινηματογραφικής μηχανής προβολής. Αναπτύχθηκε από τον Ουίλλιαμ Ντίκσον στα εργαστήρια του Αμερικανού εφευρέτη Τόμας Έντισον, στον οποίο αποδίδεται και η αρχική σύλληψη της ιδέας κατασκευής του. Η εφεύρεση του κινητοσκοπίου συνδύαζε τη φωτογραφία και την τεχνολογία αναπαράστασης της κίνησης της εικόνας, προβάλλοντας διάτρητο φιλμ των 35 χιλιοστών. Η εικόνα γινόταν ορατή με τη μέθοδο του στερεοσκοπίου.
Η ανάπτυξη του κινητοσκοπίου βασίστηκε σε προγενέστερες ανακαλύψεις. Πιθανόν για αυτό το λόγο, ο Τόμας Έντισον κατοχύρωσε την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μόνο στις ΗΠΑ και δεν επιχείρησε να κατοχυρώσει την εφεύρεση διεθνώς, γεγονός που επέτρεψε την αντιγραφή και περαιτέρω εξέλιξη της, ευνοώντας με αυτό τον τρόπο την ταχύτερη εξέλιξη του κινηματογράφου.
Η πρώτη δημόσια παρουσίαση του πρωτότυπου κινηματοσκοπίου έλαβε χώρα στις 20 Μαΐου του 1891, ενώ στις 9 Μαΐου του 1893 έγινε η επίσημη παρουσίαση του, ως ολοκληρωμένη πλέον εφεύρεση, στο Ινστιτούτο Τεχνών και Επιστήμης του Μπρούκλιν.(πηγή εδώ)
Η ανάπτυξη του κινητοσκοπίου βασίστηκε σε προγενέστερες ανακαλύψεις. Πιθανόν για αυτό το λόγο, ο Τόμας Έντισον κατοχύρωσε την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μόνο στις ΗΠΑ και δεν επιχείρησε να κατοχυρώσει την εφεύρεση διεθνώς, γεγονός που επέτρεψε την αντιγραφή και περαιτέρω εξέλιξη της, ευνοώντας με αυτό τον τρόπο την ταχύτερη εξέλιξη του κινηματογράφου.
Η πρώτη δημόσια παρουσίαση του πρωτότυπου κινηματοσκοπίου έλαβε χώρα στις 20 Μαΐου του 1891, ενώ στις 9 Μαΐου του 1893 έγινε η επίσημη παρουσίαση του, ως ολοκληρωμένη πλέον εφεύρεση, στο Ινστιτούτο Τεχνών και Επιστήμης του Μπρούκλιν.(πηγή εδώ)
Μουτοσκόπιο
Το μουτοσκόπιο αποτελεί μία μορφή εικονοσκοπίου που εφευρέθηκε από τον Χέρμαν Κάσλερ το 1894. Είχε μια σειρά από καρτέλες με τυπωμένες εικόνες ενός κινούμενου αντικειμένου. Με το γύρισμα μιας λαβής ξεφυλλίζονταν οι καρτέλες και οι φιγούρες εκινείτο.
Το Φιλμ
Σε κάθε κινηματογραφική προβολή μπροστά στα μάτια του θεατή περνούν εκατοντάδες μέτρα φιλμ. Ένα λεπτό κινηματογράφου απαιτεί πάνω από 27μ. φιλμ και μια μεγάλη μήκους ταινία 2,5χλμ. Σήμερα υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία που προμηθεύει τις κινηματογραφικές εταιρίες με φιλμ σε τεράστιες ποσότητες, το επεξαργάζεται και παράγει τις κόπιες που προβάλλονται στους κινηματογράφους. Στο παρελθόν χρησιμοποιούσαν διαφόρων διαστάσεων φιλμ, αλλά για τις σημερινές ταινίες μεγάλου μήκους χρησιμοποιούν τη στάνταρ διάσταση των 35χιλ. Το σχήμα βασίζεται στο μέγεθος του πρώτου φιλμ που έφτιαξε ο Τζώρτζ Ίστμαν από το Ρότσεστερ των ΗΠΑ με πρότυπο το μέγεθος γυάλινων φωτογραφικών πλακών που κατασκεύαζε.Ξεκινώντας από το μεγαλύτερο τζάμι παραθύρου που υπήρχε, χώριζε συν΄΄εχεια στα δύο τα τετράγωνα μέχρι να βρει το μέγεθος που ήθελε. Το φιλμ που χρησιμοποιούμε σήμερα βασίστηκε στα παράθυρα του Ρότσεστερ του 1885!
Το φιλμ του Έντισον
Ο Θωμάς έντισον αρχικά σχεδίαζε να κάνει ταινίες σε κυλίνδρους ευαίσθητους στο φως. Ο βοηθός του Γουίλιαμ Ντίξον διάλεξε να χρησιμοποιήσει το φιλμ που είχε φτιάξει ο Τζωρτζ Ίστμαν, έτσι έκοψε το φιλμ των 7.6μ και στις άκρες του πρόσθεσε τρύπες για να τυλίγεται ομοιόμορφα στη κινηματογραφική μηχανή που είχε φτιάξει.
Διαστάσεις των φιλμ
Στις πρώτες μηχανές λήψης έπρεπε να χρησιμοποιούν φαρδιές λωρίδες φιλμ για να βγει η σωστή εικόνα στην οθόνη επειδή η ποιότητα των φιλμ ήταν κακή.Οι μηχανές των 35 χιλ. ήταν μεγάλες και βαριές. Έτσι όταν βελτιώθηκε η ποιότητα των φιλμ, οι κατασκευαστές πειραματίστηκαν με μικρότερες μηχανές και μικρότερων διαστάσεων φιλμ. Αλλά τα 35 χιλ. χρησιμοποιούνται ακόμα στις περισσότερες ταινίες μεγάλου μήκους.
8χιλιοστών
Οι κινηματογραφιστές γιαν α μειώσουν το κόστος των ερασιτεχνικών ταινιών στα 1930 χρησιμοποίησαν δύο φορές το φιλμ των 16 χιλ. κάνοντας δύο σειρές με καρέ του 1/4. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο φιλμ των 8χιλ.
9.5χιλιοστών
Η γαλλική εταιρία Πατέ εισήγαγε το 1922 τα φιλμ των 9.5 χιλ. για τις ερασιτεχνικές ταινίες. Είχαν τρύπες στη μέση, ανάμεσα στα καρέ, για να είναι πλατύτερα.
35χιλιοστών
Το φιλμ 35χιλιοστών χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1892 από τον William Dickson και τον Thomas Edison. Διατηρήθηκε για πολλά χρόνια με μερικές βέβαια απαραίτητες αλλαγές έτσι ώστε να περιέχει και ήχο.
Το Καρέ των 35χιλ. πιάνει το κινηματογραφικό φιλμ κατά πλάτος απ'τη μία πλευρά εώς την άλλη.Το φιλμ κινείται κάθετα προς τα κάτω πίσω από το φακό της μηχανής λήψης το φιλμ κινείται οριζόντια, γι'αυτό οι εικόνες τοποθετούνται δίπλα δίπλα όπως σήμερα στα φωτογραφικά φιλμ των 35χιλ. Οι περισσότερες ταινίες 35χιλ. γυρίζονται στην ακαδημαική διάσταση: τα καρέ είναι 1.4 φορές πλατύτερα από το ύψος τους.
16χιλιοστών
Το 1923 παρουσιάστηκαν τα φιλμ των 16χιλ. για ερασιτεχνικές ταινίες. Ήταν άφλεκτα και προτιμήθηκε η διάσταση των 17.5 χιλιοστών για να πάψουν οι ερασιτέχνες να κόβουν στη μέση τα φιλμ των 35 χιλ. Σήμερα πολλές ταινίες γυρίζονται στα φιλμ των 16χιλ.
Η ιστορία του κινηματογράφου μέσω youtube
Βουβός κινηματογράφος
Ένας από τους πρώτους κινηματογραφιστές που χρησιμοποίησε την διαθέσιμη τεχνική της εποχής με σκοπό την παραγωγή ταινιών κάτω από όρους τέχνης, υπήρξε ο Ζορζ Μελιέ, ο οποίος θεωρείται και από τους πρώτους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες. Οι ταινίες του πραγματεύονταν θέματα από το χώρο του φανταστικού, ενώ η ταινία του Ταξίδι στη Σελήνη (Le voyage dans la lune, 1901) υπήρξε πιθανότατα η πρώτη που προσπάθησε να περιγράψει ένα ταξίδι στο διάστημα. Επιπλέον, εισήγαγε τεχνικές οπτικών εφέ, ενώ για πρώτη φορά πρόβαλε έγχρωμες ταινίες, χρωματίζοντας την κινηματογραφική ταινία (καρρέ) με το χέρι. Με αφετηρία τις νέες δυνατότητες που αναδείχθηκαν, ο κινηματογράφος μετασχηματίστηκε διεθνώς σε μία δημοφιλή μορφή τέχνης, ενώ παράλληλα πολλοί κινηματογραφικοί χώροι δημιουργήθηκαν με αποκλειστικό σκοπό την προβολή ταινιών. Εκτιμάται ότι το 1908, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν περίπου 10.000 κινηματογράφοι. Οι ταινίες της εποχής ήταν διάρκειας δέκα έως δεκαπέντε λεπτών, αλλά σταδιακά η διάρκειά τους αυξήθηκε. Σημαντική συμβολή σε αυτό είχε ο Αμερικανός σκηνοθέτης D. W. Griffith, στον οποίο ανήκουν μερικά από τα πρώτα ιστορικά έπη του κινηματογράφου. Το 1912 (ή 1911) ο θεωρητικός χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε δοκίμιό του τον όρο έβδομη τέχνη για να περιγράψει τον κινηματογράφο.
Το ''φτάρνισμα του Fred Ott (Fred Ott's Sneeze)'' είναι ένα ασπρόμαυρο, βουβό και μικρής διάρκειας Αμερικάνικης παραγωγής βίντεο του 1984 το οποίο γυρίστηκε από τον William K.L. Dickson με προταγωνιστή τον Fred Ott. Πρόκειται για την πρώτη ταινία στην οποία εμφανίζεται το στοιχείο της κίνησης.Σε αυτήν την ταινία μπορούμε να δούμε τον Fred Ott να μυρίζει καπνό και έπειτα να φταρνίζεται. (πηγή εδώ)
Κύριος εκπρόσωπός του ήταν ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος (Charles Spencer Chaplin Jr, 16 Απρλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977),γνωστότερος με το υποκοριστικό Τσάρλι και, στην Ελλάδα κυρίως, με το προσωνύμιο "Σαρλό", υπήρξε Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλυγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα Σαρλό που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του. (πηγη: wiki)
Ομιλών κινηματογράφος
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Η ιστορία του ηχογραφημένου κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926, όταν η Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή (Vitaphone), η οποία έδινε τη δυνατότητα αναπαραγωγής μουσικής, μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της ταινίας. Βασισμένη σε αυτή τη νέα τεχνολογία, στα τέλη του 1927, κυκλοφόρησε η ταινία The Jazz Singer, η οποία αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβή, υπήρξε η πρώτη που περιείχε διαλόγους.(πηγή εδώ)
To Vitaphone
Η ταινία όπου πρωτοεμφανίστηκε το στοιχείο του ήχου, ο τραγουδιστής jazz (the jazz singer)
Αδελφοί Lumiere
Γεννήθηκαν στην Μπεζανσόν της Γαλλίας ενώ μεγάλωσαν στην πόλη της Λυών. Ο πατέρας τους ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου, το οποίο κατασκεύαζε φωτογραφικές πλάκες και άλλα φωτογραφικά είδη, στο οποίο εργάστηκαν και οι δύο: ο Λουί Λυμιέρ ως φυσικός και ο Ογκύστ Λυμιέρ με την ιδιότητα του διευθυντή. Μετά την απομάκρυνση του πατέρα τους το 1892, ξεκίνησαν τις προσπάθειές τους πάνω στην εξέλιξη του κινηματογράφου και κατοχύρωσαν αρκετές ευρεσιτεχνίες, μεταξύ αυτών το διάτρητο φιλμ, το οποίο έδινε την δυνατότητα να ενσωματωθεί σε μία μηχανή προβολής.
Βασιζόμενοι στην εφεύρεση του κινητοσκοπίου, κατασκεύασαν την φορητή συσκευή του κινηματογράφου, την οποία κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, στις 13 Φεβρουαρίου του 1894. Ο κινηματογράφος των αδελφών Λυμιέρ, αποτελούσε ταυτόχρονα μηχανή λήψεως και προβολής, καθώς επίσης και εκτύπωσης του φιλμ. Η πρώτη ταινία που δημιούργησαν ήταν η Έξοδος από το εργοστάσιο Λυμιέρ (βίντεο εδώ), στις 19 Μαρτίου του 1895 και αποτύπωνε την έξοδο των εργατών από το εργοστάσιό τους.
Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, πραγματοποίησαν την πρώτη δημόσια προβολή ταινιών, επί πληρωμής, στο Παρίσι, ενώ τον επόμενο χρόνο, προώθησαν την εφεύρεσή τους στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, όπου έτυχαν θερμής υποδοχής. Οι ίδιοι θεώρησαν πως ο κινηματογράφος ήταν ήσσονος σημασίας και πούλησαν την εφεύρεσή τους στον Ζορζ Μελιέ. Αργότερα στράφηκαν στην έγχρωμη φωτογραφία και το 1903 επινόησαν την πρώτη έγχρωμη φωτογραφική διαδικασία (Autochrome Lumiθre), η οποία άρχισε να διατίθεται εμπορικά το 1907.
Η επιχείρηση των αδελφών Λυμιέρ υπήρξε από τις μεγαλύτερες εταιρίες φωτογραφικών ειδών στην Ευρώπη, μέχρι την συγχώνευσή της με την εταιρεία Ilford.
(πηγή:εδώ)
Το "Φάντασμα της Όπερας"(1925) είναι η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού μυθιστορήματος από τον Gaston Leroux, ένας συνδυασμός ειδυλλίου, φρίκης, μυστηρίου και τραγωδίας. Η ταινία αυτή θεωρείται σημαντική επειδή διαθέτει μία από τις σημαντικότερες μελοδραματικές ερμηνείες στην ιστορία του βωβού κινηματογράφου. Στη ταινία ο Lon Chaney που ενσαρκώνει το ρόλου του φαντάσματος, στοιχιώνει την όπερα του Παρισιού και προκαλεί μια σειρά φόνων και μακελειού, σε μια προσπάθεια να αναγκάσει την διοίκηση να κάνει τη γυναίκα που αγαπά ένα αστέρι.
The Artist
"The Artist" ονομάστηκε μια γαλλικής παραγωγής ρομαντική/δραματική κομεντί, βωβού κιν/γράφου, που όλως παραδόξως γυρίστηκε το 2011, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Μισέλ Χαζαναβίσιους. Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Ντιζαρντέν και Μπερενίς Μπεζό. Η ιστορία τοποθετείται στο Χόλυγουντ, μεταξύ 1927-1932, και επικεντρώνεται στο ρομάντζο ενός μεγαλύτερου αστέρα του βωβού κιν/γράφου με μια νεαρή αναδυόμενη ηθοποιό - την εποχή που ο βωβός κιν/γράφος αρχίζει να σβήνει, χάνοντας την αίγλη του, ώσπου τελικά αντικαθίσταται από τον ομιλούντα.
Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, απ'όπου και αποσπάστηκε βραβείο. Το έργο, με τις ιδιαίτερες εικόνες και την υπέροχη μουσική υπόκρουση (όπως χαρακτηρίστηκε από κριτικούς), έλαβε υποψηφιότητα για υπεράριθμα βραβεία (περίπου 33) και δικαίως κέρδισε τα περισσότερα (17 από αυτά, εκ των οποίων 3 Χρυσές σφαίρες, 1 Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών, 7 Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κιν/γράφου και 5 Όσκαρ). Συμβαίνει επίσης να είναι η πρώτη ολοκληρωτικά βωβή ταινία που κέρδισε Βραβείο Καλύτερης Εικόνας από το 1929. Τελικά, κατάφερε να γίνει η πιο πολυβραβευμένη γαλλική ταινία στην ιστορία και να ταξιδέψει γενιές πίσω το κοινό της, συγκινώντας το με έναν μοναδικό τρόπο.
Χαρακτηριστικοί σκηνοθέτες
Federico Fellini
Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του. Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Το 1946 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας : το 1956 για το Ο δρόμος, το 1957 για το Οι νύχτες της Καμπίρια , το 1963 για το 8 ½ και το 1974 για το Θυμάμαι και προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες: Γλυκιά ζωή το 1961, 8 ½ το 1963, Σατυρικόν το 1970 και Θυμάμαι το 1975. Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.
Walt Disney
Ο Γουώλτερ Έλιας Ντίσνεϋ (5 Δεκεμβρίου 1901-15 Δεκεμβρίου 1966) ήταν αμερικάνος παραγωγός ταινιών, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων. Ήταν γιός της Φλόρα και του Έλιας Ντίσνεϋ, έχοντας τρείς αδελφούς και μια αδελφή. Ως συνιδρυτής αρχικά της Walt Disney Productions (Ό άλλος ιδρυτής ήταν ο αδελφός του, Ρόι Ντίσνεϋ) και του μέχρι σήμερα κολλοσού Walt Disney Company έχει γίνει ένας από τους πιο διάσημους παραγωγούς στην ιστορία του κινηματιγράφου. Η Walt Disney Company σήμερα έχει ετήσια έσοδα που φτάνουν περίπου τα 30 δισεκατομμύρια δολλάρια.
Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ είναι ιδιαίτερα γνωστός ως επιτυχημένος παραμυθάς και δημιουργός ταινιών κινουμένων σχεδίων με πρώτη του την ταινία Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι. Έφερε επίσης επανάσταση στον χώρο των θεματικών πάρκων με την πρωτοποριακή του δημιουργία, την Ντίσνεϋλαντ. Ο ίδιος και το προσωπικό του δημιούργησαν μια σειρά από τους πιο διάσημους ήρωες κινουμένων σχεδίων με εξέχουσα θέση να κατέχει η δημιουργία του Γουώλτ Ντίσνεϋ (που πολλοί που τον γνώριζαν αποκάλεσαν ως «τον άλλο εαυτό του Γουώλτ»), Μίκι Μάους.
Από την Εταιρεία την οποία ίδρυσε δημιουργήθηκαν πολλά κινούμενα σχέδια.
Σήμερα, έχει γίνει ένας απο τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες κινουμένων σχεδίων, λόγω των δημοφιλών ταινιών του που έχουν εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο.Οι πιο γνωστοί χαρακτήρες που σήμερα έκανε πασίγνωστη την εταιρία του, έιναι ο Μίκι Μάους, ο Ντόναλντ Ντάκ, η Μίνι Μάους, η Ντάιζι Ντάκ, ο Πλούτο και ο Γκούφι.
Πηγή: http://projects.pblogs.gr/h-istoria-toy-kinhmatografoy-omada-1.html (ανοίξτε την πηγή για να δείτε σωστά το πλήρες περιεχόμενο της εργασίας)
Ο Σερ Άλφρεντ Τζόζεφ Χίτσκοκ (13 Αυγούστου 1899 - 29 Απριλίου 1980) ήταν Άγγλος σκηνοθέτης.
Ξεκίνησε στο Λονδίνο το 1920, όταν ακόμα αρμοδιότητά του ήταν να σχεδιάζει τους τίτλους αρχής για όλες τις ταινίες ενός κιν/γραφικού στούντιο. Μετά από δύο χρόνια του δόθηκε η ευκαιρία να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, όταν εκείνος της ταινίας "Always Tell Your Wife" αρρώστησε και ζητήθηκε από τον Χίτσκοκ να τον αντικαταστήσει για να ολοκληρωθεί η ταινία. Οι παραγωγοί εντυπωσιάστηκαν από το αποτέλεσμα και του αναθέσαν να γυρίσει την πρώτη του, ουσιαστικά, ταινία, που ήταν το "Αριθμός 13". Μετά από λίγο καιρό όμως το στούντιο έκλεισε. Ο Χίτσκοκ στη συνέχεια προσλήφθηκε στην Gainsborough Pictures ως σεναριογράφος και σχεδιαστής τίτλων.
Μετά από μια επιτυχημένη δεκαετία του '30, με ταινίες όπως το "39 σκαλοπάτια", "ο άνθρωπος που ήξερε πολλά" ή το "Σαμποτάζ" και με το ξεκίνημα του Β' Παγκοσμίου πολέμου, μετακόμισε μόνιμα στις ΗΠΑ. Όταν επισκέφθηκε το Χόλυγουντ το 1940, όλοι οι παραγωγοί των μεγάλων στούντιο του έκλεισαν την πόρτα γιατί πίστευαν ότι δε θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο χώρο. Τελικά, ο μεγαλο-παραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ του πρόσφερε ένα επταετές συμβόλαιο. Του ανέθεσε τη "Ρεβέκκα, ή οποία και κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1940, αλλά φυσικά το Όσκαρ πήγε στον παραγωγό και όχι στον Χίτσκοκ. Για τα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι το "Ψυχώ", γύριζε τη μια ταινία πίσω από την άλλη.
Μετά την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του "Ψυχώ" άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες όλο και πιο αραιά.
Προτάθηκε έξι φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας αλλά δε το κέρδισε ποτέ. Είναι χαρακτηριστική σε όλες σχεδόν τις ταινίες του η εμφάνιση που κάνει ο ίδιος σε ρόλους κομπάρσου. Ο όρος στα αγγλικά είναι cameo appearence. (πηγή wiki)
Eadweard J. Muybridge
Με αφορμή την 182η επέτειο γέννησης του βρετανού Eadweard J. Muybridge (Edward James Muggeridge), θεωρήθηκε πως θα ήταν αξιοσημείωτη η αναφορά της συμβολής του στην δημιουργία του κιν/γράφου.
Ο Έντουαρντ Μάιμπριτζ (1830-1904) υπήρξε ένας πρωτοπόρος φωτογράφος, ιδιοφυής εφευρέτης της κινούμενης εικόνας, αλλά και ο πρώτος σκηνοθέτης στην ιστορία του κινηματογράφου, του οποίου άλλωστε θεωρείται και «πατέρας».
Ο Μάιμπριτζ πήγε στην Αμερική, όπου έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του, σε ηλικία 20 ετών. Μέχρι τα τέλη του 1860 πληρωνόταν για τις φωτογραφίες που έβγαζε και αποτύπωναν την ανασυγκρότηση της χώρας μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Μια έκθεση από δικά του έργα, λοιπόν, αποκαλύπτει ότι έναν αιώνα πριν από το Photoshop ο Μάιμπριτζ «αλλοίωνε» τις φωτογραφίες του. Έκοβε και ένωνε τα αρνητικά, έβαφε τις ατέλειες, σαν αληθινός καλλιτέχνης. Εκείνος κατάφερε για πρώτη φορά στην Ιστορία να λανσάρει με απαράμιλλη αληθοφάνεια την ψευδαίσθηση της κίνησης. Ακολούθησε ο κινηματογράφος και η ψευδαίσθηση απέκτησε κι άλλες διαστάσεις. (πηγή enet)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου